= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
*
wikipedia
*
dbnl
*
de harmonie
*
poetry
IK
GETUIG
1
Er
is geen reden om een oorzaak aan te nemen waar een motief
ontbreekt
Hoe
de windvlaag vertrekt naar het raam waarachter
de
kamerplant wacht vertelt iets over een aankomst
We
komen aan maar we zijn ook vertrokken
De
tussentijd is geen passage in de zin van een voorbijgang
Juist
de oogwenk waarin het huis langs de moestuin splijt in
een
volkomen ontbloting als de trein precies op dat moment door de
bewoner wordt waargenomen herleidt de bewoner tot
een
getuige van een wonder
Een
wonder is een voorval zonder motief
Een
motief is een wonde, zonde van de pijn, een pijl doorziet
de
bewoner, gezonden door een onbekende, die hem gadeslaat,
vergeet,
vertreedt, betrapt in de kamer waar hij bij staat, in het
huis dat
hem een korte stonde kleedt, te midden van de meubels,
voor het raam,
gebreid in gordijnen, in gesprek met iemand, zijn
vrouw, een vrouw,
een bezoeker, op de achtergrond van het
toneel, opzettelijk vrijwel
onzichtbaar, hoewel niet, zoals de
trein,
op het punt te verdwijnen, zodat hij wijst, op hetzelfde
moment al
bijna afwezig voor wie hem doorziet, met zijn hand
naar de
voorbijgang, waarna de vlakte, verlaten zoals haar
metafoor vereist,
gesierd door de populier, het huis tot symbool
verheft, de sjablone
wist van de trein, maar de man kristalliseert
Deze
vier, de boom, de man, het huis, door de vlakte
geschraagd,
door de wind bestierd, deze vijf, aan het licht
gebracht,
door het licht gedragen, deze zes, voor het beeld
vervaagt, door het
duister beslagen, deze zeven, na
een
pauze, door het broodmes gesneden, dageraad, geef
acht,
gekarteld de rand, vol bloed over het graan
om
het huis, overeind gebleven, de hond blaft
maar
de man slaapt, dezelfde slaap, in de gloed
zijn
ogen, naast de ander gelegen om wie
als
het goed is zijn handen liggen, deze negen
wegen
de grond
2
Het
gebeurde voor ik het wist
Ik
noemde hem nog niet mede de mens of hij zat al naast me
Was
hij het echt?
Ik
ging in zijn trein voorbij
De
rivier woei langs, de golven vlogen aan flarden, de boten
doorboorden
de torens die omvielen, de vlakte ging opzij, de tijd
schoot ons op,
het was zover, het was zo ver, het was zo over
3
Neem
ik het licht, geef jij het duister, neem
mij
vol licht, zonder jou, zonder te zien wat
ik
wou, weet jij het, vraag me niet hoe, bekijk
het
maar vergeet het, geloof me, ga weg, beloof
me
dat ik lieg, doe me dicht, bedrieg je
zelf,
zo spreekt de ware, de ene, hoe heet
ie,
de bron, de zon, de rest, de wieg, het loon,
de
straf, blijf bij me, dan kom ik, verlaat
me,
dan blijf ik ook, maak me af, sta ik
op,
in de stilstand voorbij, alleen, in de stroming
stil,
aan de rand versneld, zo begrijp ik, zonder
iets
te hebben gevoeld, pijl in een andere
hand,
de positie die ik inneem zonder me
te
verplaatsen terwijl ik ga, in allerijl
4
Ik
weet precies wat je bedoelt
Als een orale nadert de finale, wie luistert ziet het voor zich,
in
het begin werd ik overrompeld door rolmodellen die ik, een
kop
kleiner, volgde uit de verte, mannen in pakken die met hun
adem
bedwelmden m’n oren door m’n lichaam te
vervangen aan
de
hand van hun knowhow op ieder gebied, zoals een kind, want
dat was ik
tenslotte, geniet van de rook uit de mond van een
fabriek in de vorm
van een fallus
Ik
weet precies wie je bedoelt
Daarna,
in het vervolg op de aanvang, raakte ik persoonlijk
gefascineerd door
hem, nauwelijks ouder dan ikzelf, want daar
ging het om, vanwege de
lichamelijkheid van zijn kleren, de
truitjes,
de jasjes, maar ook de lippen waren genaaid, later zag ik
dat zijn
hele lichaam kledij was, zijn stem een borduursel,
gekocht
in een honkytonk,
zijn leven een breipatroon, bouwsteen
van
de wereld die ons afbrak om het bedrog na te blaffen, de
jachthond
Jagger, zonder de gezongen klank van boete, vol zonde
in de grond van
de stemband niet de pracht naar de verlossing te
dragen, maar te
vervallen in het neuken, het janken naar mama
met de benen open
terwijl z'n ballen de bank binnenlopen, in de
draaideur een neger
Kon
het dan anders?
Toch
getuige die ene, Jansen geheten onder een andere naam,
man noch
vrouw, lichaam noch geest, pose noch reflectie,
falsificatie noch
mystificatie door de verheffing in stijl, mummie
van
het belijden dat hij namens ons, door ons betaald, de pijn
verzachtte
door te zingen hoe hij onzuiver leed, laat ik het
scherper zeggen,
dat hij zich voordeed aan de spiegel die hem
opnam als een rimpeling,
dan als een barst, dan als een
versplintering, dan, in een kroning
tot een wonde, diep in het
eigen vlees, als icoon, niet weg te
poetsen verworvenheid
Wat
was dat in godsnaam voor een tijd?
Surrealistisch
waren de getuigenissen van allen tezamen met
betrekking tot steeds
die ene gebeurtenis die te denken gaf
omdat
ze golfde, maar ze golfde omdat ze stroomde, en ze
stroomde door
onder hoge druk tot stand te komen zonder enige
noodzaak
Ze
golfde omdat ze deel uitmaakte van de zee die de tijd heet?
Er
was geen enkele reden om zo te leven, er was alleen de angst,
onwerkelijk in feite, om te verdrinken, vandaar, bij monde van de
bedrieger, cosmetisch zijn keurslijf, de dwanghandeling van de
zwanenzang
Dat
klinkt barok
Ja,
barok klonk de tijd, populair zong de stem die commentaar
gaf,
schlager van de voorbijgang
Jacob Groot (1947)
• Speel het gedichtenspel
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail.
Aan- en afmelden:
http://high5.nl/minimalist/?l=laurensjzcoster
