Als ik meer dan twee goede gedichten in een nieuwe bundel zie staan, moet ik ’m hebben. Zelfs als de rest bestaat uit tinnef is het nog een goede koop.
Een dichtbundel die in zijn geheel staat als een huis, zonder één gedicht met zwakke plekken of betonrot, is werkelijk zeldzaam. Het valt bovendien niemand op, want bijna geen mens leest een dichtbundel achter elkaar, van kaft tot kaft, zoals je een roman zou lezen. Als ik een advies mag geven: doe dat wel, al is het maar één keer per bundel. Het is de enige manier om uit te vinden wat u de rest van uw leven wilt herlezen.
Als ik tien titels zou moeten noemen die bij een volkomen geslaagde bundel in de buurt komen, zou De sonnetten van de kleine waanzin van Hans Andreus daar zeker bij zitten. Het zijn gedichten die soms verdoofd stil in de sponningen van de pagina’s hangen, maar vaker rammelen ze aan de ketens van hun vorm, of beuken ze als bezetenen heen en weer in de gecapitonneerde wanden van het wit.
En de andere negen bundels? Dat is linke soep. Vooruit, een greep in de kast: Mijn naam is Legioen van Menno Wigman, Waterstudies van K. Michel, Langzame nederlaag van Wouter Godijn, Koerikoeloem van Tjitske Jansen, De huisgod spreekt van Alain Teister, Varkensroze ansichten van Mustafa Stitou, Receptie van Vrouwkje Tuinman, Het boek van de beminnelijkheid van Rogi Wieg en Val voor vliegengod van Lucebert. Er zijn er meer, maar dan zinkt de boot naar het onbewoonde eiland.
Uit: De veertig van Heytze (2014)
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail.
Aan- en afmelden: http://high5.nl/minimalist/?l=laurensjzcoster
Geen opmerkingen:
Een reactie posten