Peter du Gardijn -- Tatort

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

* bb
* dbnl
* leest voor











Tatort

In hongerstaking mijzelf worden, een tak in de winter.
Gelijke onder de gelijken.

Elke morgen zit ik in de sneeuw

om het licht te zien dat de natuur groter maakt
dan een ansicht.

Want als er een touw aan de hemel hangt klim ik erin.

Vroeger maakte ik mij licht op de schommel,
nu hoef ik alleen nog maar adem te halen.

Mijn brein een Tatort voor de vreemdste feiten,
een speelterrein voor anorganisch opstijgen.

Een hoedje met de omvang van een circustent.

Daarom moet je in paradoxen geloven,
dat ze openwaaien als er iemand in zijn handen klapt.


Peter du Gardijn (1963)
uit: Wat huid is (2014)








• Speel het gedichtenspel

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail.
Aan- en afmelden: http://high5.nl/minimalist/?l=laurensjzcoster