Sebastiene Postma -- XXV

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

* atlascontact
* over











XXV

William Morris leed onder het jarenlang vreemdgaan
van zijn vrouw met zijn vriend Rossetti
- iedereen wist dat ze hem bedroog –
maar hij kon ze moeilijk tegenhouden.
Hij betaalde zwijgend de huur van het landhuis buiten Londen
waar ze elk jaar samen met haar minnaar maanden doorbracht.
En in zijn zitkamer hing hij zonder iets te zeggen het portret op
dat Rossetti van haar had gemaakt.
Dan was er nog het verleden, ook
een deel. Draai het maar om.
En de van de honger stervende rest, die vormloos-
heid van het geheel.
Met zijn tanden op elkaar geklemd koos hij koppig voor theorie én praktijk,
voor schilderijen én gedichten, kunst én politiek.
Zijn ontwerpen voor behangselpapier

weigerden te accepteren dat het buiten niet hier
is, dat het patroon niet gewoon doorgaat.
Wat binnen is, moest zich wel herhalen voorbij de trapmuur.
Overal waar je kijkt, klimmen de witte bloempjes
- of blauwe of roze of groene of grijze -
van de Delphinium elatum aan rijzige stengels.
De diep ingesneden bladeren maken een zwierige,
kolkende draai naar links of naar rechts
alsof ze de spiraalarmen van sterrenstelsels zijn.
Daartussen duiken de kelken van de ridderspoor
met hun vijf bloemblaadjes met vaste regelmaat op.
De repeterende stroken sluiten goed aaneen,
alles is met de vladder glad

gestreken. De tekening wordt nergens onderbroken.
We vergeten dat de trap slechts een part is.


Sebastiene Postma (1957)
uit: Trappen (2015)









• Speel het gedichtenspel

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail.
Aan- en afmelden: http://high5.nl/minimalist/?l=laurensjzcoster