Albert Verwey -- De wandeling

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

* wikipedia
* dbnl
* bloemlezinkje








De wandeling

De duinen heuvlen her en der
Boven elkander uit, en ver
Zet zich hun golving voort.
Tot een inzinking ruimte laat
En weide en einder opengaat
Waar hout de hoeve omboordt.

Ik kwam de zandzoom langs de zee,
De nevelige morgen glee
Op wiegling en wit schuim.
En ik vergat hoe oud ik ben,
De golf groette aan mijn voeten en
De meeuw riep uit het ruim.
De golf zei : Zien we u eindlijk weer,
Zo zacht en stil als toen weleer
Ge neuriede over 't zand ?
De meeuw sprak : Wel herken ik u,
Het is mijn wildheid, vrij en schuw,
Die ge in uw zachtheid bant.

Ik daalde 't herfstig pad en ging
De laantjes door en ieder ding
Op hoeve en veld kreeg stem:
Hij is altoos dezelfde mens,
De tijd is maar een schijnbre grens,
Hij leeft en wij met hem.


Albert Verwey (1865-1937)









= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail.
Aan- en afmelden: http://high5.nl/minimalist/?l=laurensjzcoster