* Een droom die ik heb
* necrologie
Haar hoed
Later lagen we in haar hemelbed
en hoorden telkens weer
wat ze allemaal gedaan had
en hoezeer ze had bemind.
Jarenlang lag op de kast
een wit satijnen hoed
met brede rand, struisvogelveren.
Regelmatig werd hij
van de kast gehaald
en afgestoft, liefderijk.
Er waren donkere nachten
dat de hoed vanzelf
door de kamer zweefde, leeg.
Ik wachtte tot de eigenares
zou komen om de hoed op te zetten
maar ze kwam niet. Nooit.
Ik houd niet van lege hoeden.
Ik houd niet van lege spullen.
Schoenen onder een bed.
Een schommelstoel.
Een plaats aan tafel.
Een wieg. De kapstok –
de mensen zelf, waar zijn
ze gebleven? Waar? Zeg op?
Eens werd de hoed voorzichtig
van de kast gepakt
en op de rand zaten
muizen. Drie babymuizen
tussen witte veren.
Als een mens niet oplet
spelen de dieren de baas.
Ik heb mijn tante niet gekend.
Ze ging voordat ik kwam.
Ik weet wel wie zij is.
En haar naam, Nicolina:
een geel zuurtje in mijn mond
met de zoete smaak
van een raadselachtige vrucht.
Nydia Ecury (1926-2012)
uit: Een droom die ik heb (2013)
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail.
Aan- en afmelden: http://high5.nl/minimalist/?l=laurensjzcoster
Geen opmerkingen:
Een reactie posten