* dbnl
* wikipedia
* in memoriam
* schrijversgewijs
Wonen in ballingschap
Wie zegt
dat wij niet meer weten
waarom wij ons zo ellendig voelen
in dit land,
in deze straten,
huizen en kamers,
in deze lege tempel van bestaan?
Sommigen zeggen nog
dat wij zelfs niet meer weten
dat wij ontheemden zijn,
dat wij ooit een thuis hebben gehad
en woonden
in de tuin van de kennis,
tussen bomen,
met woorden ruisend in alle takken,
tussen wolken,
zoenend met talloze lippen,
tussen dieren
met elk hun naam in de ogen,
tussen de namen van al wat was en blijft
en goed is,
omdat het genoemd kan worden,
ook in de wending,
wanneer het de tegenvoeter uitdaagt
zich bloot te geven.
Aan de grenzen van de tuin,
in de buitenste duisternis,
in weerwil van de harde zon,
het ontij van water en vuur,
de orde van dieren en planten
die elkaar verslinden
om zich in stand te houden,
is wonen een heimwee geworden,
een vervreemding,
verbanning,
een moeizame tocht in het teken
van de keerzijde,
de rug als geloochend gelaat en getal,
afstand die de tuin van de oorsprong
in het falend geheugen
overeind tracht te houden:
verweer tegen het einde,
maar vooral tegen het vermoede begin.
Albert Bontridder (1921-2015)
uit: Wonen in de vloed (2012)
• Speel het gedichtenspel
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail.
Aan- en afmelden: http://high5.nl/minimalist/?l=laurensjzcoster
Geen opmerkingen:
Een reactie posten