Erik Solvanger -- 2 gedichten

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

* ipoetry
* dbnl
* leest voor
* BB







De kinderen zijn gewend op het land te werken,
gedrongen en hiervoor gemaakt. Blakend van gezondheid, goed gestemd.

Later, als ze in groepen naar het noorden trekken,
worden ze voorzichtig met stokjes weer in elkaar gezet.

Ze onderdrukken het verlangen zich te vermenigvuldigen.
Dat compenseren zij door hard te werken, dicht bij de grond te blijven.

In het westen zijn de mensen lang en stijf. Niemand weet
waar zij voor gemaakt zijn. Niemand weet waarom wij zijn gemaakt



Op de meeste plaatsen hangt de hemel hoog, onbereikbaar.
Maar er zijn plekken waar de hemel zo laag hangt dat je,

zelfs als je languit op je rug ligt, alleen je arm hoeft te strekken
om haar aan te raken. Waar deze plekken zijn is veelal onbekend.

Het is er druk, omdat de mensen die er liggen, er blijven.
Het smokkelen van woorden in andermans hoofd is verboden.

Als je er weggaat wordt je plek direct bezet door een ander,
die er voorlopig niet meer vandoor gaat, die je tot zwijgen dwingt.


Erik Solvanger (1976)
uit: Het hoofd onder de arm (2013)






= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail.
Aan- en afmelden: http://high5.nl/minimalist/?l=laurensjzcoster