Charlotte Van den Broeck -- Bladerrot

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

• wikipedia
• youtube
• poëzie verrijkt het leven
• AP








•• In zijn sonnettenproject op Neerlandistiek.nl behandelt taalkundige Marc van Oostendorp de ontwikkeling van de Nederlandse taal aan de hand van 196 (14x14) sonnetten. De laatste reeks van veertien is op speciaal verzoek door veertien dichteressen geschreven. Veertien maandagen lang kunt u hier steeds een van die sonnetten lezen, inclusief beschouwing. Vandaag nummer dertien. De eerdere sonnetten waren van Lieke Marsman, Delphine Lecompte, Mieke van Zonneveld, Hester Knibbe, Elly de Waard, Sasja Janssen, Ana Roelofs, Dewi de Nijs Bik, Maria Barnas, Astrid Lampe, Ester Naomi Perquin en Eva Gerlach.

Bladerrot

weer wring ik me in de versperde tijd
een beukentak klampt zich vast aan dood blad
een oude belofte die waanwijs zwijgt
en ik hoor hoe de hond schijnzwanger jankt

het kan niet de vruchten weer vol bijten
de dagen zonder je domweg ontslapen
drieëntwintig zijn en leren blijven
in dat toen nog veel te lange later

dat aanbreekt nu en mij vergeten lijkt
in die nacht die rond je middel beefde
en in beddengoed en zavel brak

sindsdien probeer ik een bloem te wekken
uit bladerrot gevederde orchidee
de stengel reikt omhoog, de knop blijft leeg


Charlotte Van den Broeck (1991)

Taal is tijd. Aan het eind van elke zin die je zegt is iedereen een beetje ouder dan aan het begin. Zonder tijd zou de mens ook geen taal hebben: wie weet is er een manier om al je gedachten allemaal tegelijkertijd met iemand anders te delen, maar die ander kan daarna dan toch niets doen, want er is geen daarna.

Poëzie is een ordening van taal en dus ook een ordening van de tijd. Patronen keren terug: rijmklanken, versvoeten, of beelden. In dit sonnet van Charlotte Van den Broeck gebeurt dat ook, en tegelijkertijd lopen er allerlei tijden door elkaar: de tijd dat je drieëntwintig was (de dichteres is zelf van 1991), het later van toen breekt nu aan en is tegelijkertijd de ik ‘vergeten’, het blad waaraan een beukentak zich in regel twee nog vastklampt, is in regel het-einde-min-een verrot en dient tot humus van een orchidee.

“Dit gedicht zou eerst over een kuil gaan,” schrijft de dichter in een begeleidende e-mail, “maar de inhoud heeft zich uiteindelijk door klank en vorm hiernaartoe bewogen.” Uit de kuil is door klank en vorm uiteindelijk een stengel omhoog gekomen, al is het dan een stengel zonder bloem.


• Marc van Oostendorp




• Leest allemaal de Onze Taal. Of Zone 5300.

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail.
Aan- en afmelden: http://high5.nl/minimalist/?l=laurensjzcoster