H.C. ten Berge -- twee gedichten

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

• wikipedia
• dbnl
• kb
• leestafel
• schrijversinfo

Specht vervalt in weemoed & retoriek

Verdwaald in de mist van het heden
schieten beelden uit een nevelig verleden door zijn hoofd.
Daar is het woud en leven oude pijnen,
kaphout aan het water ligt nog te vergaan.

Naast hem weer die vrouw, haar adem warmt
zijn hals, ze fluisterzingt zijn naam: 'O Alexander,
ik begeer je als geen ander!' Haar oogopslag
is loom, ze maakt hem vleugellam.

Het was om haar dat hij een tocht naar nergens
ondernam en aan de zoom van bos en plas
een lege zomer rondhing bij een boom
waarin haar naam door hem was uitgehakt.

Vink en pimpelmees pikken net als toen
de zaden uit zijn hand. Zwelt de weemoed
om een leven dat zijn leven niet meer was,
boort vergeten pijn haar snavel weer in eigen vlees.



Winterzin

Een grijze lucht die urenlang
    op sneeuwen stond,
zich inhield, schuchter toen
een handvol vlokken zond
als een belofte voor de nacht
waarin je wakend lag
te slapen tot de dageraad
het sneeuwen niet meer tegenhield
en je gonzend van geluk
de dag begon en uit het zolderraam
de eeuwen en de witbestoven akkers
naast de landweg overzag,
    en er niets was dat die vervoering brak —


H.C. ten Berge (1938)
uit: Splendor (2016)

• Speel het gedichtenspel

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail.
Aan- en afmelden: http://high5.nl/minimalist/?l=laurensjzcoster